Güzel bi gün

Bugün güzel bi gün oldu. Dün akşam 4 gündür beklettiğim konuşmayı yaptım ve kazanan ben oldum. Kelime oyunlarına izin vermeden, suçlusun ve bu konuda söyleyecek hiçbir şeyin yok diyerek oturttum yere. Çok iyi oldu, kavga etmeden halloldu. Rahatlamış bi şekilde uyudum gece.
Bugün sonunda Hayri'ye ulaştık kaç yıl oldu görüşememiştik. Göksel'le ortak bi çalışma sonucu ulaştık. Ne kadar mutlu oldum ikisiyle görüşebildiğime, internet saolsun :) buluşturdu bizi. İnsanın eski arkadaşalrı çok başka oluyor, o günlere yolculuk yapmanı sağladıkları içindir belki de.
Günün diğer güzel yanı: çok azimli bi şekilde yediklerime dikkat ediyorum. Kendimi çok daha iyi hissediyorum. 8 kilo vericem. Dün akşam canım çok tatlı istedi, en azından sütlü bi tatlı yiyim de daha az suçluluk hissedeyim dedim. Cem'le muhallebi yaptık, pirinç unu baharatların arasında savunmasız kaldığından biraz karabiber kokulu bi muhallebi oldu ama olsun hindistan cevizi filan kamufle etmeye çalıştık. Soğumalarını beklerken ikimiz de uyuyakalınca onu da yiyemedim ve bugün kendimi dah iyi hissettim ama eve gidince sanırım kendimi tutamıycam.

cinayet şarkıları

Cinayet şarkıları diye bi şey var. Konusu cinayet olan şarkılar. Nick Cave ve Kylie Minogue da beraber böyle bi şarkı söylüyorlar. Dinlerken çok duygusal ama sözleri çok ürpertici. Sözlerine dikkat etmezsen-kadını, kafasına taşla vurarak öldüren bi adam var ortada çünkü, üstelik de "bütün güzellikler ölmeli" diyecek kadar hasta-şarkı süper, dinlemekten vazgeçemediklerimden. Yine de çok seviyorum ben bu şarkıyı...

WHERE THE WILD ROSES GROW
They call me The Wild rose But my name was Elisa Day Why they call me it I do not know For my name was Elisa Day
From the first dayI saw her I knew she was the one She stayed in my eyes and smiled For her lips were the colour of the roses That grew down the river, all bloody and wild
When he knocked on my door and entered the room My trembling subsided in his sure embrace He would be my first man, and with a careful hand He wiped at the tears that ran down my faceThey call me The Wild rose But my name was Elisa Day Why they call me it I do not know For my name was Elisa Day
On the second day I brought her a flower She was more beautiful than any woman I'd seen I said, "Do you know where the wild roses grow So sweet and scarlet and free?
"On the second day he came with a single red rose He said: "Give me your loss and your sorrow? "I nodded my head, as I lay on the bed" If I show the roses, will you follow? "They call me The Wild rose But my name was Elisa Day Why they call me it I do not know For my name was Elisa Day On third day he took me to the river He showed me the roses and we kissed And the last thingI heard was a muttered word As he not above me with a rock in his fist
On the last dayI took her where the wild roses grow And she lay on the bank, the wind light as a thief As I kissed her goodbye, I said,"All beauty must die" And lent down and planted a rose between her teeth
They call me The Wild roseBut my name was Elisa Day Why they call me it I do not know For my name was Elisa DayMy name was Elisa Day For my name was Elisa Day

konuşma

Dün düşündüğüm konuşmayı yapamadım.

4 gündür bekletiyorum. Aslında o da biliyor ne konuşacağımı ama bu sefer çok sakin davranıyorum, çok önemli bir şey diilmiş gibi. Yapamama sebebim aslında ertelemek diil, kavga etmek istemiyorum o yüzden konuşmanın koşulları çok uygun olsun istiyorum. Sonuç ne olacak bilmiyorum ama bu sefer hem sakin hem de sonuca bağlayıcı olmak istiyorum. Çünkü demiştim ona bir kez daha olursa aynı şey sonuçlarına katlanmak zorunda kalırsın diye. Belki de bu sonuçlar konuşmanın sonunda somut bir şekilde ortaya çıkmayabilir. Şunu ikimiz de biliyoruz ki bir evliliğin bitmesi aynı evin içinde yaşayarak da olabilir hatta tek taraflı bile olabilir. Bizim de bu yola girdiğimizin farkında diil henüz. Bu sorunlarla uğraşırken ne çok şey kaçırıyorum ben...

ölüm

Gecen hafta ben naneli çikolatamı yalana yalana yerken hastane odasında birinin ölümü bekliyor olması sadece aklımın bir ucundaydı. Arada bir aklıma gelince içim sızlamıyor degildi ama çok yaşlıydı, hayat kalitesi de oldukça düşüktü. Naneli çikolatamı yalana yalana yiyordum çünkü artık zayıflama kararı almak zamanı gelmişti. Ölümün geleceği zamanı ben bilemezdim ki o yüzden bunu düşünmenin şu an için çok önemi olmayabilirdi. Zaten ölüm dediğin o kadar önemli değil, daha doğrusu nasıl oldu da alışamadık buna biz, bu kadar sık olan bi şey! Oluyor ve bitiyor. Acımasızca mı bu düşünce acaba? Amaaan kime göre acımasız veya değil? Benim ruhumun çektiği acılar da bir o kadar yakıyor beni, ağlayan da bi tek ben oluyorum kalanın umurunda mı? Olmamalı da zaten herkes kendinden sorumlu. Oldu bitti işte. Ben naneli çikolata yemiyorum artık (en azından bir süre) anneanne de bu hayata diil baska bi hayat bakıyor artık. Yüzünde bi huzur vardı, kurtulmanın rahatlığıydı sanki, kefeni açıp yüzünü gösterdiklerinde. Hoşçakal anneanne.